Gewoon Engels?

Eigenlijk praten we er nooit over. Dat het leven down under een andere taal met zich mee brengt. Engels wel te verstaan. Gewoon heel vanzelfsprekend en op zich natuurlijk niet een big issue, want spreken we tegenwoordig niet allemaal een beetje Engels? Toch moet ik een pijnlijke geschiedenis van mij met deze taal onthullen, want Engels was niet mijn sterkste vak. Dat ik nou niet echt een gevoel met de Engelse taal had, kwam duidelijk naar voren toen ik na mijn eindexamen op de middelbare school de score ging checken in De Telegraaf. Van de 50 vragen had ik er maar liefst 42 fout. Ik had een kleine hoop dat de krant een verkeerde versie had afgedrukt, maar het tegendeel was waar. Het jaar daarop deed ik het niet veel beter. Ik had de score naar 35 fouten kunnen verlagen. Toch besloot ik hierna dapper Europese Studies te volgen. Ook hier kwam duidelijk naar voren dat ik een behoorlijke achterstand had met deze taal ten opzichte van mijn studiegenoten. Presentaties in het Engels waren complete rampen en wanneer ik de spanning niet aankon in combinatie met een mager studentenontbijtje, viel ik wel eens flauw voor de klas. Gelukkig kreeg ik tijdens mijn studiejaren de mogelijkheid om een tijd aan de universiteit in Engeland te studeren. Dit ging natuurlijk niet geheel zonder slag of stoot en mijn vriendinnen lieten vaak duidelijk merken dat mijn taalniveau ver beneden peil was. Ja, ik was inderdaad iemand die schaamteloos earth appels in de supermarkt bestelde en frenz friez (uit te spreken als fries) bij de Mac. Hoe ik ooit mijn scriptie in 3 buitenlandse talen met voldoendes hebben kunnen verdedigen, blijft nog steeds een raadsel. Nu woon ik al een tijdje in het buitenland en ik kan mij toch duidelijk verstaanbaar maken in het dagelijks leven. Manlief daarentegen praat als een echte Nieuw Zeelander en hij krijgt niet elke keer de terugkomende vraag waar hij vandaan komt. Sinds mijn zoon huiswerk krijgt, beschouw ik dit als een fijne bijkomstigheid, omdat ik met hem meteen de spelling van engelse woorden oefen. Mijn zoon verbetert mij af en toe als ik niet goed uit mijn woorden kom en attendeert mij er altijd op om wel Engels te praten waar andere mensen zijn. Tuurlijk liefie! Ik denk nu wel eens terug aan mijn Engelse leraar van de middelbare school, die ik destijds werkelijk grijze haren bezorgde. Kon hij maar even om een hoekje kijken. Het is nogal wat om 2 bevallingen in een andere taal te beleven en te verwoorden. Op school leer je namelijk niet de vertalingen van ontsluiting, keizersnede en operatiekamer. Daarnaast heb ik menig stress momenten met mijn kinderen en allerlei artsen in het Engels moeten afhandelen. Een dochter die afgevoerd werd per ambulance, omdat er een leuk speeltje oftewel een open blikje op het aanrecht stond. Een zoon die op een zondagmiddag zijn superman stunts op de bank uitvoerde en per ongeluk met zijn bovenkaak op een stoel belandde. Juist op dit soort momenten komen de Engelse woorden vloeiend uit mijn mond. Ik hoor in gedachte mijn leraar dan zeggen: Well done Karen. You make my day!