Ruim een jaar geleden kregen wij in een weiland beneden aan de berg een buurman erbij, namelijk een grote zwarte stier met twee fascinerende grote horens. Onze gezellige bromstier kreeg door de kinderen al snel de bijnaam Bull. Elke keer wanneer wij Bull passeren tijdens onze wandelingen met hond Cruz komt hij nieuwsgierig naar ons toe en begroet hij ons met een hoop gebrul en gebrom. Natuurlijk hadden wij Bull meteen wel een beetje door. Hij probeert voortdurend indruk te maken op de twee dames (koeien) aan de overkant van de weg, die hem altijd met een adorerende blik aangapen.
Vanochtend rijd ik met de kinderen onze lange oprit af en zie ik bij Bull's weiland een grote vrachtwagen staan. Mijn eerste gedachte is, dat Bull vandaag een vriendje erbij krijgt, maar al gauw kom ik tot een schokkende ontdekking. Achter de vrachtwagen zie ik een grote kraan waaraan een zeer groot homp vlees hangt. Wanneer ik Bull's kop in het weiland zie liggen, trek ik wit weg en komt mijn ontbijt langzaam naar boven. Ik probeer meteen de aandacht van de kinderen naar de andere kant van de weg te trekken, waar zijn twee vriendinnen aangeslagen het afschuwelijke tafereel aanschouwen.
Allerlei vreselijke scenario's passeren mijn gedachte en dan komen de tranen. Ik voel mij een vreselijke hypocriet, want ook ik verlang af en toe naar een kogelbiefstukje. Toch denk ik, dat ik vandaag acuut vegetarier word. Uren later ben ik namelijk nog steeds aangeslagen, want onze Bull is niet meer.
Farewell Bull
