Love this outfit!

Deze week gespot bij Kate.

Smart Little Bag by Lou Lou

Opeens had ik een ingeving deze week om mijn lieve vriendinnetje in Nederland even te verwennen. Zo stuurde ik de rode versie van Smart Little Bag naar haar toe en dit was een schot in de roos. Ze zijn zo leuk. Een klein handig leren tasje in allerlei kleuren en printen met jawel ......ruimte voor je mobiel (zelfs een iPhone voor de geinteresseerden onder jullie), een spiegeltje en heel veel bankkaartvakjes. En nou wil het net zo zijn (lees ik net), dat onze prinses Maxima er ook een heeft. Voor meer informatie over de Smart Little Bag klik hier en voor een snelle bestelling en goede service bij Koning Kado klik hier

We love books

Het hele gezin leest. Iedereen, elke dag weer. Ik probeer nu door het laatste deel van Stieg Larsson te komen. Sinds kort eindelijk lid van de plaatselijke bibliotheek geworden en jongens wat heb ik dat gemist. Wat zijn bibliotheken toch een geweldige uitkomst. Daar kom ik weer met onze lange lees/eettafel verhaal, die elke dag vol ligt met boeken en tijdschriften. Ja, daar word ik blij van.

Gimme more (of those days)

Wandelen met Cruz, vervolgens mijn krantje met een grote flat white en dan nog even naar het strand. La vita e bella!

Today's pictures

Maandagochtend...

Maandagochtend, normaal gesproken voor mij altijd zo'n heerlijk ontspannend ochtendje na een druk weekend. Deze ochtend verloopt iets anders, aangezien manlief vandaag voor een aantal dagen met zijn leerlingen de bush ingaat. Dat betekent dat we om zes uur met ons gezin aan het ontbijt zitten om vervolgens papa vroeg af te zetten bij zijn werk. Of ik in de tussentijd nog even een printje wil uitdraaien op de vroege ochtend. Tuurlijk schatje, geen probleem. De printer (die de leeftijd van een jaar nog niet heeft bereikt) doet niet wat ik van hem vraag. Bij nader onderzoek blijkt dat een van mijn kleine lieve kinderen (lees: monsters) een ketting van mama's collectie in de printer heeft gestopt met als gevolg dat hij het niet meer doet en waarschijnlijk overleden is. Laat ik nogmaals melden dat we hier praten over zes uur in de ochtend. Mama moet rustig blijven, maar met een ochtendhumeur (die helaas bij mij de laatste jaren is ontwikkeld) is dit onmogelijk. Manlief staat op tijd. Zucht. Drie kinderen moeten aangekleed worden. Zij gaan daarna door naar school en creche. Storm's lunch moet nog even in mekaar geflanst worden en dan is het niet raar dat we een kwartier verlaat in de auto zitten. Ik zal niet beschrijven hoe ik er op dat moment uitzie.
Het is nu ruim 3,5 uur later en ik zit met een bord muesli aan mijn computer gekluisterd. Ik neem zo een douche, kleed mij aan en dan gooi ik twee bakken koffie naar achteren. Laat ik eens gek doen op deze gezellige maandagochtend. Ciao.

Hi Damien, nice to meet you!

Dit nummer staat o.a. op het kado wat ik vorige week in de brievenbus ontving van twee vrienden. Damien Rice (had er nog nooit van gehoord), welkom in mijn wereld. Wat een stem, wat een nummer.

Jaaah, laten we even onszelf vandaag even verwennen met De Ruijter vlokken uit de Dutch shop.

G'morning beautiful sunrise!

Foto genomen met mijn waanzinnige kado vanochtend om 7 uur.

What about you?

Very nice!

Ja hoor, daar zijn we weer. De bekende Bretonse strepen bij een zwanger buikje van Sienna. Met het zwarte gave jasje (cape) is het zo leuk. Mocht je zo'n jasje weten te vinden, laat het mij dan weten. Absoluut wannahave!

First fulltime job

Vanochtend breng ik onze volle vuilniszakken naar de verzamelplek van de dump een paar kilometers verderop. Nee, vuilnis wordt hier niet voor de deur opgehaald. Daarvoor wonen we te ver buiten de bewoonde wereld. In de stromende regen staat de vuilniswagen met de stoere mannen en een vrouw alle zakken in de wagen te laden. Respect voor deze mensen. In weer en wind, dag in dag uit, alle zooi van de medemens opruimen. Ineens gaat mijn gedachte terug naar de tijd dat ik als net afgestudeerde de baan als intercedente bij Randstad Uitzendburo aannam. Mijn eerste fulltime job na het behalen van mijn diploma. Ik zag het al helemaal voor me om elke dag in een mooi pak naar mijn werk te gaan, want die gedachte ambieerde ik al jaren. Overigens was die droom na een week compleet omgeslagen naar een sterk verlangen van het dragen van versleten jeans en gympen. Ik kreeg de afdeling industrie in Den Haag centrum onder mijn hoede. Nou niet echt de meest gemakkelijke branche. Ik had niet te dealen met secretaresses. Nee, mijn gemiddelde uitzendkrachten waren mannen (lees; ruige Hagenezen) die mij af en toe flink aan het uittesten waren. Zo was een van mijn taken, dat ik een keer per week s'ochtends vroeg om 5 uur mijn gezicht moest laten zien bij de grote zuivelfabriek in Wassenaar. Ik was het aanspreekpunt van mijn uitzendkrachten en geloof me, dat ging niet altijd zonder slag of stoot. Toch kon ik redelijk mijn mannetje staan en al snel waren het stoere mannen met een klein hartje. Op een dag kwam er een aandoenlijke man op kantoor aan mijn buro zitten met de dringende vraag of ik werk voor hem had. Hij stelde zich voor als Leo en hij gaf meteen trots zijn kaartje. Op het kaartje stond zijn volledige naam en adres en op de achterkant stond zijn beroep vuilnismam groot en dik gedrukt. Verkeerd gespeld, maar ik heb er nooit wat over gezegd. Leo was een geschikte kandidaat op het juiste moment, want ik had een vacature als vuilnisman beschikbaar. Een paar dagen later stond Leo achterop de wagen en kreeg ik regelmatig HEEEY KAAARINNN te horen als ik zijn wagen met de fietst in de stad passeerde. Altijd gezellig. Leo bloeide helemaal op in zijn nieuwe functie. Helaas ging het later bergafwaarts met hem, want Leo bleek een grote zwak voor het gokken te hebben. Ook herinner ik mij uitzendkracht Raoul, die ik jaren later nog een keer tegenkwam in de stad tijdens het winkelen. Raoul rende mij in een snel tempo voorbij, draaide zich om, riep mijn naam, gilde gedag en rende vervolgens hard door. Hij werd achterna gezeten door twee politiemannen. Hmmm...ook Raoul was niet echt verder gekomen. Mijn carriere bij Randstad was uiteindelijk van korte duur. Ik vond het B*tch gehalte erg hoog onder de collega's en ik kreeg een ander aanbod bij een gaaf bedrijf. Mijn laatste uren bij Randstad was op een vrijdagmiddag tijdens de wekelijkse borrel. Opeens kwam er een grote groep mannen binnen en gingen voor mijn buro staan. Het waren mijn uitzendkrachten, waar ik ondertussen toch een goeie band mee had opgebouwd. Ik kreeg een LP van Madonna met de titel Like a Virgin overhandigd (CD tijdperk was al lang begonnen, maar dat even terzijde). Enigszins verbaasd met de keuze van het kado schrok ik op toen zij vervolgens uit volle borst het desbetreffende nummer voor mij gingen zingen. Ik heb nooit helemaal begrepen, waarom ze juist dit nummer voor mij hadden gekozen, maar ik nam wel met een warm gevoel afscheid van mijn ruige Haagse makkers.

I love scones

Zondagochtend, het regent. Tijd voor wat gezelligheid en lekkernij rond koffietijd in de ochtend. Scones met verse slagroom en rasberry jam. Zo makkelijk te maken en zo verrukkelijk om te eten. Conclusie: vijf zeer tevreden gezichten aan onze lange eettafel. Bon Appetit!

Perfecte combinatie.

Ik ben gek op Starbucks coffee, ik ben stapel op lange (lees)tafels en nou wil het net zo zijn dat Starbucks Amsterdam dit allebei te bieden heeft. Een goeie kop koffie aan een lange leestafel. Ontbreken alleen nog  mijn vrienden en eindeloze stapels tijdschriften. Dan is het plaatje compleet en ben ik daar niet meer weg te slaan van de zomer. Ja ja, tenzij de zon veel schijnt, dan zit ik natuurlijk gewoon in Scheveningen op het strand.

Tinker Bell aka Mikki Moon

Kaat, de dierenvriend

Ik omschrijf mezelf als een trouwe dierenvriend. Naast het feit dat wij een hond en een kat hebben, is mijn liefde voor dieren al op zeer jonge leeftijd onstaan. Zo had ik in mijn jonge levensjaren een pony, een geit, poezen, honden en een schildpad. Nee, geen waterschildpad, maar een gewone landschildpad (gevonden in de Friese bossen...echt waar). De schildpad, die elk jaar in de winter een echte winterslaap hield van 3 maanden. Misschien een beetje saai, maar zij maakte mij in haar wakkere periodes altijd blij. Op muggen en sandflies na maak ik nooit dieren dood. Vliegen vang ik allemaal met de hand en zet ze buiten. Geloof me, dat is elke dag weer een aardige klus. Spinnen mogen lang in ons huis logeren, maar als ze te groot worden, moeten ze hun slaapplek buiten gaan vinden. In Nieuw Zeeland wonen, is voor een dierenvriend als ik een paradijs, want er is zoveel wildlife en zoveel ruimte. Wat ik alleen een groot nadeel vind, is dat met name in de donkere avonduren veel wildlife tot leven en actie komt, waardoor je met de auto altijd goed moet opletten geen overstekende diertjes te raken. Jaren geleden kwam ik een keer in tranen op mijn werk (de plaatselijke pub in Raglan) en vertelde ik aan de koks in de keuken, dat ik die avond een possum had geraakt met de auto. Ik was ontroostbaar en wilde mijn verdriet delen met mijn collega's. De chef kok kwam naar mijn toe, sloeg zijn grote arm om mij heen en zei de legendarische woorden "Well Karen, that makes you a real Kiwi girl now. You need to kill the bloody bastards. They destroy our native trees.". Mmmh.. dat waren nou niet de troostende woorden, die ik wilde horen die avond en vanaf toen wist ik duidelijk dat ik nooit een echte Kiwi dudette zou worden. Mocht het doodrijden van pestdieren als onderdeel in de inburgeringscursus komen, dan zou ik finaal zakken voor de test. Nee, ik geef het meteen toe, ik stop voor dieren. Ik rem niet, ik stop! Godzijdank woon ik afgelegen, anders had ik al heel wat ongelukken veroorzaakt. Zie het alsvolgt: Als ik een possum op de weg zie springen, dan rijd ik de auto naar de zijkant van de weg en stop. Ik stap uit en loop vervolgens achter hem/haar aan te roepen "Kssst...kssst... ga nou weg". Possums blijven namelijk gewoon op de weg zitten en zijn daarom een makkelijke prooi voor automobilisten. Overigens verplaats ik egels met een schep of ik wacht rustig tien minuten, voordat ze de weg over zijn gelopen. Gelukkig is het donker en ziet niemand mij, anders zou ik zo opgepakt kunnen worden voor absurd gedrag. Nee, ik ben geen Kiwi en heb ook niet de pretenties om er een te worden. Zo heb ik gisteravond weer twee possums gered, die waarschijnlijk daarna twee bomen om zeep hebben geholpen met hun geknaag. Tja..life can be pretty tough with the many choices we have to make.

Vedder in Carre

Krijg ik net van mijn vriendin te horen dat Eddie Vedder een solo tour in Europa heeft gepland met de aftrap in Amsterdam Carre. Natuurlijk op mijn lijstje van Things-To-Do, maar de tickets zullen naar alle waarschijnlijk snel uitverkocht zijn. Vragen of Eddie misschien een avondje Auckland wilt doen? Klik hier voor meer informatie.

Oui, la collection d'Isabel Marant!

Doe mij maar het gehele setje s'il vous plait!

Dinsdagmiddag op het strand

Kever Cabriolet

Ik rijd al ruim zes jaar in mijn droomauto aan de linkerkant van de Nieuw Zeelandse wegen. Een oude landcruiser uit 1986, die in Nederland altijd op mijn verlanglijst stond. Niet echt realiseerbaar daar, gezien de hoge wegenbelasting op zulke zware wagens en de beperkte parkeerplekken in Scheveningen. Ik heb nog een andere auto, waar mijn hartje al jaren sneller van gaat kloppen, namelijk een oude VW kever en jawel....een cabriolet. Al denk ik dat die wens van mij, nu rijdend in een kever met drie kinderen plus een hond achterin, niet echt realistisch is. Laat staan dat het comfortabel zit voor mijn kroost op de achterbank, maar dat even terzijde.

Bijzonder slaapstekje

In een Nederlands tijdschrift lees ik een artikel over bijzondere overnachtingen. Bijvoorbeeld logeren in een van de sfeervolle pipowagens in de buurt van Alkmaar. Mocht je nog geen plannen hebben voor de vakantie, dan is dit (met name voor kinderen) een leuk idee. Ik denk dat Storm en Mikki dit geweldig zullen vinden, aangezien ze beide Pipo de Clown fan zijn. Klik hier voor meer informatie.

Hormonen, give me a break!

De mannelijke lezers kunnen dit hoofdstuk beter overslaan, want die weten niet te dealen met vrouwen en hun hormonen. In elk gezin is dit een terugkerend probleem. Toch? Vanochtend realiseerde ik mij voor het eerst dat al mijn zwangerschappen een wel zeer positieve eigenschap met zich meebrachten. Eigenlijk een van de weinige die ik kan bedenken. Ja, natuurlijk is het mooi en bijzonder om je kindje negen maanden te dragen. Absoluut, maar om tegelijkertijd acht maanden boven toiletten en wastafels te hangen heb ik nooit als leuk ervaren. Ik kwam vanochtend tot de verrassende ontdekking dat ik tijdens mijn zwangerschappen en borstvoedingperiodes geen last had van mijn maandelijkse periode, waarbij mijn hormonen door mijn lijf gieren voor een aantal dagen. Verschijnselen van enorme moodswings, huilbuien, schreeuwtaferelen en alle lichamelijke kwaaltjes van zere onderrug en hoofdpijn tot zware buikkrampen. Om dit niet mee te maken, zou ik bijna spontaan weer zwanger willen worden. Jakkus nog aan toe. Een keer per maand houden de kinderen mij voor een aantal dagen goed in de gaten. Je hoort ze denken: Mummy is not happy, she means business. Ik vraag me af of hiervoor pilletjes zijn. Gewoon een medicijn met een dosis 'vrolijke' stoffen, die in je lichaam vrij komen. Wat zou dat een verademing zijn. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor de medemens. Ik denk dat ik eens een afspraak met de huisarts ga maken en serieus informeer naar de mogelijkheden. Mocht jij toevallig een wondermiddel kennen, laat het mij dan even weten. Je maakt er een heel gezin in Nieuw Zeeland erg blij mee.

The Piano

Gatsie, weer zo'n regenachtig weekend. Halloooh, waar is de zomer? Op zulke dagen zet ik regelmatig mijn favoriete soundtrack van de film The Piano op. Ik kan niet genoeg krijgen van deze prachtige composities. Het verbaast mij iedere keer weer als mensen in Nieuw Zeeland vertellen, dat ze de film nooit gezien hebben. Tja, het is wel even wat anders dan Lord of the Rings, maar een absolute aanrader. Het heeft mij in ieder geval diep geraakt en het laat maar weer zien in wat voor prachtig natuurland we wonen.

Eenzaam leven?

Er zijn vriendinnen van mij, die denken dat ik vereenzaam op die berg in dat verre Nieuw Zeeland. Dat mijn leven saai is, dat ik een soort kluizenaarsbestaan leid, dat ik ongelukkig ben en ga zo maar door. Soms heb ik moeite om ze te overtuigen, maar ik leid een zeer dynamisch en afwisselend leven. Elke dag is anders en vanochtend had ik weer zo'n moment dat ik zo graag met hun zou willen delen. Gewoon, omdat zij dan kunnen zien dat ik zo geniet en dat ik zoveel hilarische en afwisselende gebeurtenissen meemaak.

Vanochtend rijd ik met Rif en Mikki weg van huis. Beneden bij het begin van onze zeer lange oprit staat een klein busje half hangend met de zijkant in de berm en sloot. Een oud echtpaar, dat mij vaag bekend voorkomt, seint naar mij om te stoppen. Om even een duidelijk beeld te geven, we wonen in the middle of nowhere, het is half 9 in de ochtend en mijn eerste vraag rijst meteen: wat doen zij in godsnaam hier aan de zijkant van de berm. Al gauw blijkt dat ze op zoek zijn naar twee weggelopen koeien (die ik inderdaad vrij regelmatig midden op de weg spot). Hun achteruitrijdactie was niet helemaal gecoördineerd deze ochtend met als het gevolg dat ze vol de sloot inrijden en niet meer voor-of achteruit kunnen. Ik sta enigszins op tijd, omdat ik een afspraak heb bij de tandarts, die 40 minuten rijden verderop zit. Het echtpaar schat ik rond de zeventig. Ze praten mooi Engels, dus ik vermoed dat ze uit Engeland komen. De man heeft bijna geen tanden meer en draagt een vuilniszak met touw om zijn middel dat als jas fungeert. Zijn vrouw daarentegen zou meteen de rol van Ma Flodder kunnen vertolken. Ik vraag ze vriendelijk of ik ze misschien kan afzetten bij hun huis, aangezien ik nu geen tijd heb om die wagen snel eruit te trekken. Dit lijkt me nogal een pittige klus. Ik heb vanmiddag alle tijd om hun te helpen. En zo nemen zij plaats in mijn landcruiser Jack. Hij voorin, zij achterin tussen de kinderen. Fantastisch, hilarisch plaatje. Op zo'n moment denk ik, meiden kijk mij nou. Ik opgedoft (want Kaat heeft ook een uitje vandaag) zittend in mijn oude landcruiser met twee kinderen achterin (dat natuurlijk op zich al een grappig plaatje schetst)  en mijn zojuist ontmoette buren toerend over het Nieuw Zeelandse boerenland. Nee meiden, ik heb het prima naar mijn zin. Laat mij maar lekker mijn ding doen hier. Ik geniet en heb genoeg binnenpretjes op een dag.

Striped jeans and ballerina flats

In my opinion the perfect match. Kate Moss draagt de gestreepte jeans van Isabel Marant. Met een zwart colbert en zwarte ballarina's, helemaal mijn smaak. Isabel Marant is overigens de bekende Franse ontwerpster, die ik regelmatig in fashionbladen voorbij zie komen met de meest waanzinninge collecties. Ja je raadt het al, ver en dan ook heel ver boven mijn budget. Kijken, kijken, dromen, maar niet kopen!

Collectie Isabel Marant kijken:

www.isabelmarant.fr

Bonjour mes amis!

A drizzly day, but still beautiful.

Het lijkt wel winter vandaag. Het voelt frisjes aan en het is somber buiten. Desalnietemin blijft het prachtig hier. Deze foto's zijn vanochtend genomen bij mijn favoriete stekje in de buurt: Langs Beach.

Wanna have Smokey eyes!

Altijd al gewild, smokey eyes. Op dit filmpje ziet het er zo makkelijk uit, maar ik vraag me af of het mij zou lukken met twee linkerhanden. Verleiding is toch wel groot om zo'n Dior make up doosje te kopen......

De kleine dans prinses

My Sunday morning

A flat white and carrot cake . Life is good!

Asociale moeder

Vandaag heeft Storm zwemcompetities van school. Storm vraagt mij nadrukkelijk of ik toch alsjeblieft wil komen kijken. Het evenement begint om half 10 en aangezien ik eerst nog een afspraak heb, kom ik iets later. Om heel eerlijk te zijn, vind ik dit soort evenementen helemaal niks aan. Je zit op zo'n dag de hele tijd te wachten, totdat jouw kind een baantje mag zwemmen. Als het meezit en hij wint, zwemt hij nog een baantje, maar dat is het dan. Een hele dag in die brandende zon voor dat ene moment dat mijn kind zich uitslooft om een prijs te winnen. Veel moeders zitten op zo'n dag met al hun kroost en koelboxen gezellig te socialisen. Het zijn altijd diezelfde oermoeders. Het lukt mij niet om op zo'n dag er ontspannend bij te zitten, want mijn kinderen zijn voortdurend op zoek naar nieuwe uitdagingen. Zo rende Mikki vorig jaar opeens het atletiekveld over, toen er net een startsschot viel voor een hardloopwedstrijd. Hartstikke gevaarlijk, vervelend en irritant. Ik stond er als moeder meteen weer gekleurd op voor die dag. Enfin, ik kom dus om 11 uur aan vanochtend en Storm loopt in zijn zwembroek rond en is blij mij te zien. Zijn haar is niet nat, dus ik trek meteen de conclusie, dat hij nog niet aan de beurt is geweest. Voorzichtig vraag ik aan de scheidsrechter wanneer Storm moet starten. "Half twee zegt u?" Storm loopt dus vanaf half 10 al in zijn zwembroek rond dat zwembad te rennen en vier uur later mag hij zijn zwemslag laten zien? Ben ik nou de enige moeder, die zich hier over verbaast en zich mateloos staat te irriteren? Ik kijk het een half uurtje aan en ik zie dat bij Storm de verveling begint toe te slaan. Ik sta in dubio, want ik wil niet weer de asociale moeder zijn, die haar kind van het evenement afhaalt, omdat zij niet zo lang wilt wachten. Ik stap naar zijn juf toe en overleg. Zijn juf ziet dat Storm inderdaad erg verveeld is en vindt het geen probleem, dat ik hem mee naar huis neem. "Kom Storm, zullen we gezellig naar huis gaan waar mama een lekkere lunch kan maken?" Bye Bye leuke moeders, geniet nog even lekker allemaal en alvast een fijn weekend!

My Things-To-Do list:

Deze is wel zeer voorspelbaar op mijn wenslijst voor Nederland straks. Veel bakkies verkeerd drinken met vrienden op het strand. Natuurlijk wel graag bij een speeltuin in de buurt, zodat mijn ogen niet voortdurend ronddwalen op zoek naar twee blonde Haantjes. In de middag een roseetje met de vertrouwde Hollandse borrelhappen. Wel zo leuk als de zon dan ook schijnt. Of ben ik nu iets te veeleisend?

Speelhut

De trots van Tom, zijn zelfgebouwde speelhut voor de kinderen. Dat uitzicht op de achtergrond is toch waanzinnig? De hut wordt veel gebruikt, dus we kunnen zeggen dat het een succes is. Op naar het volgende bouwproject?