Mikki Moon down under: oktober 2012

woensdag 24 oktober 2012

Hokjesdenken

Hokjesdenken: een ongenuanceerde wereldbeschouwing hebben en heeft vrijwel altijd een negatieve lading. Hokjesdenken is veelal egocentrisch van aard. Hokjesdenken is de neiging om mensen of voorwerpen in te delen in een bepaalde categorie en eigenschappen toe te kennen aan alle leden van de categorie, bijvoorbeeld "mensen met een blauwe spijkerbroek zijn saai". (bron: Wikipedia)

Wij Nederlanders hebben nogal de neiging om mensen in hokjes te plaatsen of mooier gezegd te categoriseren. Daar zijn wij allemaal heel goed in. Nu ik al een aantal jaren in een land woon, waar dit in veel mindere mate gebeurt, kan ik met veel overtuiging zeggen, dat dit een van de mooie schoonheden van Nieuw Zeeland en haar bevolking is. Het maakt niet uit hoe je erbij loopt en wat je doet. Geloof mij, er gaat een hele nieuwe wereld voor je open. Het geeft een fijn en vrij gevoel, elke dag weer. Ik vind het in hokjes plaatsen van personen een verschrikkelijke eigenschap, maar het zit zo diep geworteld in ons, dat je dit niet zomaar kwijtraakt. Na zeven jaar in een land te wonen waar je niet over anderen zo denkt, praat en staart, kwam ik van de week tot de schokkende ontdekking, dat ik dit nog steeds wel eens doe.

Zo ontmoet ik vorige week in een speeltuin een moeder met drie kinderen. Ze vallen mij op, omdat er tussen de oudste en de middelste een behoorlijk leeftijdsverschil zit, zoals bij Storm en Mikki. De leeftijden van haar kids zijn precies als die van onze kinderen en dat zie ik niet zo vaak. Ik raak met de moeder aan de praat en na 15 minuten heb ik mijn mening al duidelijk gevormd. Deze moeder uit Amerika vertelt mij drie keer dat ze elke avond veel wijn drinkt, maar alleen de goede (en prijzige) wijnen. Verder vraagt ze mij wanhopig of het weer eindelijk beter gaat worden, want vanaf mei is het al waardeloos hier. Haar man is de architect op de plaatselijke golfbaan. Zijn contract is net verlengd en ze zijn over 15 maanden weer vertrokken. Punt! Mijn hersentjes gaan werken. Deze moeder is een redelijke alcoholiste. Reden? Ze is ongelukkig. Ze hebben genoeg geld, want wie kan er dozen vol met exclusieve wijnen voortdurend door een courier laten afleveren. Wanneer ze nonchalant haar iPhone pakt en mijn nummer invoert, weet ik eigenlijk al genoeg. We noteren elkaars nummer en een klein stemmetje in mijn hoofd zegt, wij gaan mekaar niet bellen.

Later denk ik terug aan ons gesprek en ik vraag mij af of zij ook zo'n vooroordeel over mij heeft. Kijk haar nou uit Europa. Mijn hemel, ze mag wel eens wat bijlessen Engels nemen. En die kinderen, zo luid en zo aanwezig. Drie dagen creche zegt ze. OMG .. ze kan het anders vast allemaal niet aan. En dan die leren design tas van haar met haar Ray Ban zonnebrilletje. Haar man is leraar, for crying out loud! Ha ha ze weet niet eens hoe je een nieuw nummer in je iPhone moet zetten. Typical! En dan die lach van haar, oh zo fake. Girl, get a life!