Kinderstress

De laatste dagen komt het onderwerp Nederland wel heel veel ter sprake. De reis naar het beloofde land komt zo dichtbij en de stress begint bij mijn oudste zoon toch enigszins toe te slaan. Opeens komt zijn fiets uit de garage en moet er veel gefietst worden rondom het huis. "Mama, ik moet oefenen met fietsen. Anders kan ik straks niet naar mijn vriendjes en vriendinnetje fietsen". Hmmm...hoe maak ik hem duidelijk, dat het levensgevaarlijk is de manier waarop hij fietst. Het idee dat hij roekeloos over de weg probeert te balanceren op een tweewieler. Zucht.... Ook verdiept mijn zoon zich ineens in Nederlandse leesboeken. "Mamaah, wat staat hier? Oh nee, ik kan echt geen Nederlands lezen. Ik kan niet eens mijn vriendjes voorlezen. Mama, ik moet meer Nederlands praten, want anders verstaan ze mijn straks ook nog niet". Kortom, we hebben met een behoorlijk gestresste negenjarige te maken. Als ik hem gisteravond in bed nog een kusje geef, zeg hij heel koeltjes: "Ik zeg het je nu alvast mama. Ik blijf straks in Nederland. Ik ga bij mijn vriendinnetje wonen, want echt mama, het leven is daar veel leuker". Nou daar deal ik later wel weer mee, denk ik bij mezelf. Ik denk (en hoop) dat hij na zes weken Europa weer verlangt naar dat saaie, maar oh zo mooie Nieuw Zeeland. Wordt vervolgd!