Gezellig mens!

Ondertussen weten de vaste lezers wel, dat ik niet alle ideale oermoeder instincten bezit. Ik maak mezelf niet erg populair op mijn blog, daar ben ik mij van bewust. Deze week werd ik er weer eens door mijn oudste zoon op geattendeerd. Sinds een paar weken zijn wij in het bezit van het spel Monopoly of zoals Storm het noemt "Monokoly". "Kom op mama, laten we nou samen Monokoly spelen. Waarom wil je het niet spelen? Oh wat vreselijk, ik heb dus een moeder, die niet met mij Monokoly wilt spelen" En daar komen de tranen. Laat ik jullie erop wijzen, dat ik nooit van spelletjes heb gehouden. Als kind was ik maar voor een paar spelletjes te porren. Als eerste Mens Erger Je Niet, dat ik trouw alle zomervakanties met mijn oma speelde tot ik er bijna scheel van keek. Daarnaast was ik ook wel redelijk actief met het kaartspel Eenentwintigen, maar alleen met mijn oom uit Amsterdam. Hij zette namelijk altijd guldens (en op zeer goede dagen vijfgulden munten) in. Mijn oom won niet vaak en ik werd bijna slapend rijk. Voor de rest was ik de enige in ons gezin, die standaard met een lang gezicht en pruillipje op oudjaarsavond aan de grote tafel verplicht moest deelnemen aan een familiebordspel. Onder het mom van gezellige familietaferelen, ik vond er werkelijk niks aan. Ja, ik geef het meteen toe. Ik heb er een klein traumaatje aan overgehouden. Nu speel ik echt wel spelletjes met mijn kinderen. Ik speel memory of kwartet (volgens Storm, omdat deze snel afgelopen zijn) en ik sta altijd in de startblokken om verstoppertje of tikkertje buiten te doen. Voor de rest hebben we een papa in het gezin, die wel van boardgames houdt, dus de taken kunnen goed verdeeld worden. Nu is mijn zoon over een paar weken in Nederland, dus als iemand gezellig met hem het welbekende straat-en geldspel wilt spelen? Hij is er helemaal klaar voor!