Bull is niet meer

Ruim een jaar geleden kregen wij in een weiland beneden aan de berg een buurman erbij, namelijk een grote zwarte stier met twee fascinerende grote horens. Onze gezellige bromstier kreeg door de kinderen al snel de bijnaam Bull. Elke keer wanneer wij Bull passeren tijdens onze wandelingen met hond Cruz komt hij nieuwsgierig naar ons toe en begroet hij ons met een hoop gebrul en gebrom. Natuurlijk hadden wij Bull meteen wel een beetje door. Hij probeert voortdurend indruk te maken op de twee dames (koeien) aan de overkant van de weg, die hem altijd met een adorerende blik aangapen.

Vanochtend rijd ik met de kinderen onze lange oprit af en zie ik bij Bull's weiland een grote vrachtwagen staan. Mijn eerste gedachte is, dat Bull vandaag een vriendje erbij krijgt, maar al gauw kom ik tot een schokkende ontdekking. Achter de vrachtwagen zie ik een grote kraan waaraan een zeer groot homp vlees hangt. Wanneer ik Bull's kop in het weiland zie liggen, trek ik wit weg en komt mijn ontbijt langzaam naar boven. Ik probeer meteen de aandacht van de kinderen naar de andere kant van de weg te trekken, waar zijn twee vriendinnen aangeslagen het afschuwelijke tafereel aanschouwen.

Allerlei vreselijke scenario's passeren mijn gedachte en dan komen de tranen. Ik voel mij een vreselijke hypocriet, want ook ik verlang af en toe naar een kogelbiefstukje. Toch denk ik, dat ik vandaag acuut vegetarier word. Uren later ben ik namelijk nog steeds aangeslagen, want onze Bull is niet meer.

Farewell Bull

Update

Zoveel happening. Het lukt mij niet om de tijd en energie te vinden om regelmatig aan mijn blog te werken. Sinds Storm terug is gekomen van Healthcamp, zijn we in een stroomversnelling geraakt van allerlei onderzoeken en gesprekken met hulpinstanties om Storm en ons verder te helpen. De dagen vliegen voorbij met afspraken met psychologen, artsen, teachers, principals etc. We komen zeker stapjes verder, maar het is een rollercoaster van emoties.

Dan hebben we eindelijk eens het initiatief genomen om een lang weekend weg te gaan zonder kinderen. Bestemming: beautiful Sydney. Laatste bezoek aan Opera House was toch alweer 12 jaar geleden. En zo vertrokken we afgelopen donderdag met ons tweetjes richting Australie. Genieten!

(foto gemaakt vanaf wijk Kirribilli, waar ik best een leuk extra appartementje zou willen hebben.)

De tijd, die ik kan vinden, steek ik dapper in mijn Mikki Moon sieraden, waarmee ik hopelijk op korte termijn eindelijk online kan gaan.

Hier bijna weekend en ik vertrek met een vriendin morgen naar een festival in Auckland. Enjoy life! x

Hokjesdenken

Hokjesdenken: een ongenuanceerde wereldbeschouwing hebben en heeft vrijwel altijd een negatieve lading. Hokjesdenken is veelal egocentrisch van aard. Hokjesdenken is de neiging om mensen of voorwerpen in te delen in een bepaalde categorie en eigenschappen toe te kennen aan alle leden van de categorie, bijvoorbeeld "mensen met een blauwe spijkerbroek zijn saai". (bron: Wikipedia)

Wij Nederlanders hebben nogal de neiging om mensen in hokjes te plaatsen of mooier gezegd te categoriseren. Daar zijn wij allemaal heel goed in. Nu ik al een aantal jaren in een land woon, waar dit in veel mindere mate gebeurt, kan ik met veel overtuiging zeggen, dat dit een van de mooie schoonheden van Nieuw Zeeland en haar bevolking is. Het maakt niet uit hoe je erbij loopt en wat je doet. Geloof mij, er gaat een hele nieuwe wereld voor je open. Het geeft een fijn en vrij gevoel, elke dag weer. Ik vind het in hokjes plaatsen van personen een verschrikkelijke eigenschap, maar het zit zo diep geworteld in ons, dat je dit niet zomaar kwijtraakt. Na zeven jaar in een land te wonen waar je niet over anderen zo denkt, praat en staart, kwam ik van de week tot de schokkende ontdekking, dat ik dit nog steeds wel eens doe.

Zo ontmoet ik vorige week in een speeltuin een moeder met drie kinderen. Ze vallen mij op, omdat er tussen de oudste en de middelste een behoorlijk leeftijdsverschil zit, zoals bij Storm en Mikki. De leeftijden van haar kids zijn precies als die van onze kinderen en dat zie ik niet zo vaak. Ik raak met de moeder aan de praat en na 15 minuten heb ik mijn mening al duidelijk gevormd. Deze moeder uit Amerika vertelt mij drie keer dat ze elke avond veel wijn drinkt, maar alleen de goede (en prijzige) wijnen. Verder vraagt ze mij wanhopig of het weer eindelijk beter gaat worden, want vanaf mei is het al waardeloos hier. Haar man is de architect op de plaatselijke golfbaan. Zijn contract is net verlengd en ze zijn over 15 maanden weer vertrokken. Punt! Mijn hersentjes gaan werken. Deze moeder is een redelijke alcoholiste. Reden? Ze is ongelukkig. Ze hebben genoeg geld, want wie kan er dozen vol met exclusieve wijnen voortdurend door een courier laten afleveren. Wanneer ze nonchalant haar iPhone pakt en mijn nummer invoert, weet ik eigenlijk al genoeg. We noteren elkaars nummer en een klein stemmetje in mijn hoofd zegt, wij gaan mekaar niet bellen.

Later denk ik terug aan ons gesprek en ik vraag mij af of zij ook zo'n vooroordeel over mij heeft. Kijk haar nou uit Europa. Mijn hemel, ze mag wel eens wat bijlessen Engels nemen. En die kinderen, zo luid en zo aanwezig. Drie dagen creche zegt ze. OMG .. ze kan het anders vast allemaal niet aan. En dan die leren design tas van haar met haar Ray Ban zonnebrilletje. Haar man is leraar, for crying out loud! Ha ha ze weet niet eens hoe je een nieuw nummer in je iPhone moet zetten. Typical!  En dan die lach van haar, oh zo fake. Girl, get a life!

Lang leve de coffeeshop

Coffeeshop: in Nederland een openlijk verkooppunt van cannabis. De verkoop van koffie is een bijzaak. Alcohol mag er sinds 2007 niet meer worden verkocht. Naast de functie van winkel heeft een coffeeshop ook de functie van ontmoetings- en ontspanningsruimte en gebruiksruimte voor cannabis.

Op Facebook lees ik een opmerking over eventuele afschaffing van coffeeshops in Nederland. Ik geloof dat dit onderwerp elk jaar weer ter discussie staat. Nu ben ik geen frequent coffeeshopganger. Sterker nog, ik heb tot nu toe nooit enige softdrugs gebruikt (medische pillen even niet meegerekend). Toch kwam ik de laatste jaren (toen we nog in Scheveningen woonde) regelmatig bij de coffeeshop op de hoek over de vloer. Mijn zoon Storm (toen 2 jaar) vond het een gezellige bedoeling daar en liep elke keer weer trots achter zijn rieten poppenwagentje de coffeeshop binnen. Standaard werd hij enthousiast begroet door iedereen. Stoned of niet, elke trouwe coffeeshopganger wist wie Storm was en de daarbij blonde gillende moeder. Natuurlijk kregen we weleens de opmerking dat een coffeeshop in je woonwijk toch eigenlijk not done is. Ik ontkrachtte dit vooroordeel meteen met de verdediging dat de coffeeshop juist een grote sociale functie in de buurt heeft. De sociale controle is enorm. Door de jaren heen was dit al meerdere malen gebleken. Genoeg voorbeelden op te noemen. Zo speelde Storm een keertje midden op straat. Hij was in zijn eentje het hofje uitgelopen en ging zittend op straat spelen. Een van Storm's coffeeshopmakkers was naar buiten gelopen en hield netjes alle verkeer tegen, zodat Storm op zijn gemak op straat verder kon spelen. Toen ik eindelijk door had, dat Storm verdwenen was, rende ik naar de straat toe waar ik meteen het hele kijkspel kon aanschouwen. Storm (zittend op straat) naast een geimproviseerde politieagent, die met zijn hand omhoog het verkeer stond te regelen. Geschrokken en blij omhelsde ik onze buurtvriend, mijn reddende engel. Ik beloofde hem die dag dat ik beter op mijn kind zou letten. Maanden later werd ik door een wijkagent flink en redelijk agressief op mijn vingers getikt. Ik liet mijn hond uit zonder riem (maar wel met een poepzakje) en zonder legitimatiebewijs. Twee bekeuringen kon ik krijgen. Net op het moment dat ik mijn geduld behoorlijk begon te verliezen, kwamen twee jongens uit de coffeeshop en schreeuwden dat ze mij wel effe kwamen helpen. Of de agent onder de indruk was, zal ik nooit weten, maar de bekeuringen werden niet uitgeschreven. Dus als je het mij vraagt, laat die coffeeshops alsjeblieft bestaan. Zo vervelend zijn ze niet!

Daffodil Day

31 augustus, de dag dat het Daffodil Day is in Nieuw Zeeland. De narcis, die vandaag door veel Nieuw Zeelanders gedragen wordt om bekendheid en steun te bieden aan de Cancer Society. Een jaarlijks terugkerende gebeurtenis, waarbij de narcis (een van de eerste opkomende lentebloem) hoop symboliseert. Op scholen kunnen de leerlingen tegen een kleine donatie hun schooluniformen thuis laten en mogen ze zelf bepalen wat ze aan doen.

Wij gaan hier in huis allemaal snotterend en kuchend het weekend tegemoet. Hopelijk morgen allemaal hersteld om ons weekendje weg gezellig door te brengen in een luxe hotel, dat we spontaan geboekt hebben. Ik heb er in ieder geval zin in. Fijn weekend allemaal!

Ieder zijn ding

Drie kinderen en drie compleet verschillende karakters. Ja, dit is mogelijk. Ik moet mijn hersens flink laten kraken om een irritante eigenschap van mijn oudste zoon op jonge leeftijd te vinden. Eerlijk gezegd kan ik er zo snel niet eentje bedenken. Er zullen er genoeg geweest zijn, maar door het grote leeftijdsverschil tussen hem en zijn zusje en broertje schud ik ze niet zo uit mijn mouw. Daarentegen kan ik er zo een paar van mijn jongste twee noemen, die dagelijks flink de irritatiegrens bereiken. Mijn dochter vindt het al een tijdje leuk om prachtige tekeningen op muren in huis te maken. Van zonnetjes tot Cobra-achtige taferelen, dat grote poetsdrang bij haar moeder opwekt. Ik ben de uitvinders van Jif schoonmaakmiddel eeuwig dankbaar. Sinds kort heeft mijn jongste telg ook een hobby, waar ik totaal geen ervaring mee heb. Alles en dan bedoel ik ALLES moet in de wc gestopt worden. Zakdoeken, knuffels, kleren, complete wc rollen, verzin het maar. Deze kleine tiran propt zijn verzameling van spullen met een grote glimlach in die verleidelijke pot met water (waarvan er twee binnen handbereik zijn). Wanneer gisteren mijn trouwe UGGS het moeten ontgelden, ben ik er helemaal klaar mee. Tijd voor een plan de campagne. Opeens realiseer ik mij dat onze oudste (en meest aanwezige) Storm nooit in de verleiding is geweest tot deze zeer vervelende en vermoeiende acties. Hm.....ik denk dat ik hem vandaag eens een heel lief kaartje ga sturen.

Update Mikki Moon

Het is vrijdagochtend. Zojuist twee uur lang met mijn webdesigner uit Sydney aan de lijn (oftewel online) gezeten. Wat is Skype toch een geweldige uitvinding. Om op afstand met elkaar te communiceren en te werken. Ik blijf het nog steeds magisch vinden. Op zo'n ochtend kunnen we zoveel werk verzetten. Enfin, de fundatie voor Mikki Moon website is gelegd en het gaat fantastisch worden. Het is mijn kindje waar ik zoveel energie van krijg (en ik heb al drie kindjes), dus je kunt je voorstellen hoe ik soms sta te stuiteren. De deadlines komen dichterbij en ik gebruik elk vrij momentje voor de opbouw van mijn kleine imperium. Ik neem nog even een vers bakkie en dan ga ik verder. Jullie alvast een zonnig weekend toegewenst.

Storm, the human tornado

Lieve schat, kijk mama nog eventjes aan. Zul je goed eten en goed luisteren? En let je op dat je ook goed je tanden poetst? Je kunt ons altijd bellen, dat weet je wel. En je weet ook dat mama heel veel van je houdt. Ja okay, ik zal gaan. Heel veel plezier. Ik spreek je snel. Dag liefie. Daar gaat mijn oudste zoon. Met een grote tas en rugzak volgt hij samen met zijn groepsgenootjes de begeleiders, die hun de slaapplekken voor de komende weken laten zien. Vandaag is de dag dat mijn oudste zoon van negen jaar oud vijf weken lang naar Health Camp gaat. Je leest het goed, vijf volle weken. Healthcamp is een organisatie, die kinderen met allerlei soorten achtergronden en (gedrags)problemen een programma laat volgen om samen met hun ouders te werken aan een goede gezondheid en ontwikkeling van het kind. Mijn zoon Storm heeft ADHD (attention deficit hyperactivity disorder). Oftewel Altijd Druk Heel Druk. Oftewel vaak door de maatschappij gezien als vervelende, drukke, oostindisch dove kinderen. De diagnose van Storm is ongeveer 4 jaar geleden vastgesteld, maar nog steeds heb ik moeite met het benoemen van mijn zoon's afwijking. Ja het is een afwijking of zoals de artsen zeggen, een handicap. Laten we zeggen dat het begrip ADHD aardig ingeburgerd is tegenwoordig en dat heel veel drukke kinderen deze stempel krijgen. Of het terecht is of niet, daar kan ik niet over oordelen, maar het heeft in mijn ogen een hele negatieve en vervelende associatie. Na een lange weg van alternatieve geneeswijze en diverse dieetprogramma's besloten we uiteindelijk medicatie te gaan proberen. De welbekende Ritalin pil dat noch een leerpil noch een wonderpil is. De medicijnen, die Storm dagelijks slikt, helpt hem beter te focussen, zodat hij met name op school zijn werkjes kan doen. Als moeder wist ik vanaf de geboorte al dat dit mannetje anders was dan anderen. Hij heet tenslotte niet voor niets Storm. Hij is onze human tornado, die overal en bij iedereen een indruk achterlaat. Ik kan ondertussen een boek schrijven over dit ontwapenende, oprechte, mooie, gevoelige en zeer uitbundige kereltje. Mooie en verdrietige anekdotes, pijnlijke diepe dalen, maar ook fijne, bijzondere pieken. Eenzame momenten als ouder door onbegrip of onwetendheid in de maatschappij. Het is een vreemd gevoel dat ik moeilijk kan beschrijven nu hij voor het eerst in zijn leven ergens logeert langer dan een paar dagen zonder een van ons. Ik voel me leeg, verdrietig en dubbel. Maar dan denk ik weer aan vanmiddag. Ik zie zijn stralende ogen en zijn grote glimlach. Mama ga nou maar. Ik ben okay. Ik red mij prima hier. Hij kijkt mij aan, slaat zijn armpjes om mij heen en geeft mij een dikke kus. Bye bye nou, tot snel! En weg is die.

Tijd van babies, tijd van scheidingen.

Een aantal jaren geleden zei een vriendinnetje tegen mij "Ja Kaar, dit is de fase waarin iedereen babies krijgt. Straks komt de fase dat we praten over echtscheidingen". Op dat moment vond ik dat een loze opmerking en ik dacht nou nou dat zal wel meevallen in onze vriendenkring. Misschien een naïeve gedachte, maar helaas kreeg deze vriendin gelijk. Het is een pijnlijke constatering, want in deze fase van mijn leven gaan goede vrienden in relaties uit elkaar. Het maakt het nog verdrietiger als er kinderen bij betrokken zijn, wat in de meeste gevallen zo is. In sommige situaties zijn het slopende taferelen, waarbij je hoopt dat ze toch in goede harmonie verder kunnen leven. Simpelweg om de reden dat het leed voor kinderen achterwege blijft. Vaak blijkt dit niet te kunnen en dat is verschrikkelijk. Geforceerde afspraken die gemaakt worden waar niemand blij van wordt. Nu zijn Tom en ik beide een product van gescheiden ouders en in beide gezinnen waren er de moeizame ontwikkelingen. Natuurlijk heeft dat ons getekend, maar wij zijn ook het levende bewijs dat wij (als kinderen van gescheiden ouders) in staat zijn een mooi en liefdevol gezin te hebben en te onderhouden. Juist dit laatste geef ik dan maar als troost mee aan mijn dierbare vrienden, die worstelen met het verdriet dat zij hun kinderen aandoen. Tenslotte zijn wij ook goed terecht gekomen. Sterk en dapper.

De douche

Wat een luxe om overdag weer achter een laptop mijn dagelijkse beslommeringen op te schrijven. Zeker als je ver weg woont van de bewoonde wereld, is het fijn om verbinding te hebben met de buitenwereld d.m.v. een computer. Een andere luxe die ik vanochtend opmerkte, is onze douche. Tja op zich niet echt een onderwerp waar je hartje sneller van gaat kloppen, maar ik realiseerde mij, dat onze douche, bestaande uit een zeer grote douchekop en een zeer aangename straal, de allerfijnste is die ik mij kan heugen in dit 40-jarige leven. Natuurlijk maakt het regenwater waar wij ons dagelijks mee wassen de luxe compleet. Echt, er bestaat geen fijner water dan regenwater. Door de jaren heen heb ik al heel wat douches op deze aardbol versleten. Fijne, minder fijne, irritante, romantische douchemomenten, die dan zo opeens even in mijn gedachte de revue passeren. Zo was er de douchebak met een zielig gordijntje in de keuken van de beneden bewoners in mijn eerste studentenhuis in Benoordenhout. Je begrijpt de tenenkrommende combinatie van een medebewoner, die voor de zoveelste keer iets had laten aanbranden en ik die daar aansluitend een warme douche nam voor het slapen gaan. Of dat zielige straaltje ellende op de etage van de Van Boetzelaerlaan. Er kwam zo weinig water uit, dat ik standaard mijn haar onder de gewone kraan moest wassen. Voor die etage (op stand) betaalde ik destijds (kleine 15 jaar geleden) 1100 gulden. Dat ik vanaf toen altijd mijn nieuwe woonruimtes eerste testte met het aanzetten van de douche lijkt mij duidelijk. Maar....mijn ultieme douchemoment is toch wel de buitendouche in Arnhemland Australie, waar ik s'avonds onder de volle sterrenhemel en omringd door brandende kaarsjes mijn huid schrobte met als publiek een grote, felgroene kikker die met zijn opvallende ogen het hele spektakel rustig op een afstandje aanschouwde. Geweldig!
Nu zal ik verder niet meer opscheppen over onze douche op deze berg, maar het is bijna een tripje naar de andere kant van de wereld waard.

Veertig enzo ...

De dagen vliegen voorbij en toch gebeurt er weinig spectaculairs. Althans? De eerste week na terugkomst werd ik geveld door een zeer vervelende en pijnlijke nierinfectie. Hoe kwam ik hier aan en hoe kwam ik er zo snel mogelijk van af. Nu 1,5 week later ben ik redelijk opgeknapt, maar mijn lijf heeft toch een aardige dreun gehad. Dat ik dan vorige week ook nog de veertig heb bereikt, had ik toch iets bruisender in gedachte qua viering. Desaltnietemin voelt dit getal als een mijlpaal in mijn leven en zoals mijn vriedin het zo mooi schreef; Kaat, je bent in de bloei van je leven. Jij bent als een vlinder die steeds mooier door 't leven fladdert. Juist deze woorden waren een prachtig geschenk en meer heb ik eigenlijk niet nodig. Tja en dat ik dan ook nog een klein beetje worstel met de post vakantie dip mag van mij die lente hier snel gaan beginnen, want ,really, wat zonnestralen op een mensenlijf doet toch echt wonderen.

Bagage stress

Van de week stuurt een vriendin een foto toe. Op de foto staat haar bagage en die van haar twee zoontjes. Klaar voor de vliegvakantie naar Italie. Ik staar naar de foto en ben er door gefascineerd. De hoeveelheid bagage (zo weinig) en de strakke organisatie (geen plastic tasje te zien). Ok, ik moet toegeven dat deze vriendin altijd strak en goed gepland op vakantie gaat. Dat herinner ik mij nog van onze gezamenlijke vakanties. Toch kruipt er stiekem bij mij, al kijkende naar de foto, een jaloers gevoel naar boven. Waarom kan ik nou werkelijk nooit strak georganiseerd op reis gaan? Ik hoef alleen maar naar mijn terugreis naar Nieuw Zeeland van een week geleden te kijken. Drie zeer zware reistassen, drie rugzakken, een handtas en een grote plastic tas moet ik zonder extra kosten dat vliegtuig in zien te krijgen. Ik ben ondertussen expert op het gebied van bagagegewicht inschatten zonder weegschaal. Ik weet het zeker, dit keer zit ik ruim 20 kilo boven het toegestane gewicht. En dan mijn handbagage nog met die grote plastic tas, die standaard voor vertrek nog helemaal volgepropt wordt met de laatste benodigdheden zoals tijdschriften, spontane kadootjes van vrienden, flesje water, fruit, nog meer tijdschriften en afscheidsbrieven/kaarten van vrienden. Met als gevolg dat dus juist deze plastic tas bijna uit elkaar scheurt door de zware hoeveelheid spullen en ik wederom chaotisch de paspoortcontrole passeer. Bij het inchecken kijkt de dame van Singapore Airlines mij net iets te lang naar mijn grote tassen. Toch kom ik er dit keer weer goed van af. Er is een opstopping op de bagageband, waardoor mijn overgewicht niet duidelijk te lezen is. De vrouw geeft mij een knipoog en ik sla in gedachte een kruisje. Langzaam voel ik de stress uit mijn lijf verdwijnen. Tijd voor koffie. En voor de zoveelste keer in mijn leven neem ik mij voor bij mijn volgende reis zeer strak georganiseerd het vliegtuig in te gaan.

Weetjes/feitjes over vakantie Nederland

Wist je dat;

- Storm bij het zien van de Noordzee zei dat hij niet wilde zwemmen. "It's so dark. I can't see a thing"
- Mikki voortdurend haar schoenen buiten uitdeed, zelfs na meerdere malen in glas gestaan te hebben. "No mummy, no shoes".
- bij Boekhandel Paagman de Kicking Horse coffee nog steeds de lekkerste bakkies ter wereld zijn?
- ik gestoord word van Europeanen in Nieuw Zeeland, die beweren dat Nederland zoveel goedkoper is. Yeah right!
- de nieuwe boulevard in Scheveningen erg mooi geworden is, maar laat die blauwe lantaarnpalen alsjeblieft achterwege.
- Storm's reparatie van zijn voortanden (na een val op de glijbaan) 110 eurootjes kostte .
- om 7 uur s'ochtends bijna niemand op het strand is en dat het close het Nieuw Zeeland gevoel evenaart.
- Pearl Jam werkelijk een fantastisch concert gaf in het nieuwe Ziggodome.
- het publiek bij de Parade onze aanwezigheid tot in de late uurtjes niet snel zal vergeten.
- veel mensen deze zomervakantie gaan camperen. Recessie of trend?
- Mikki na een aantal weken alle leuke mannen Papa noemde.
- ik het kleinste bagagestukje (namelijk mijn NZ simkaartje) in NL heb laten liggen
- Dudok Appeltaart nog steeds verrukkelijk is.
- ik een kick krijg van alle zeilboten die de Scheveningse haven in- en uitvaren.
- een bakfiets een enorme uitkomst is voor een grote familie.
- het een schande is dat ze de kazerne op de Van Alkemadelaan plat gegooid hebben.
- Scheveningen nog steeds als thuis voelt.

Veel indrukken

De dagen in Nederland vliegen werkelijk voorbij. Wij bivakkeren al een aantal weken in Scheveningen en het is genieten. Elke dag is een feestje. Ik kan mij er alleen niet toe zetten om iets te schrijven. Het komt er gewoon niet uit. Mijn hoofd zit vol van alle indrukken, die ik elke dag opzuig. Wanneer ik s'avonds mijn bed in duik, kan ik moeilijk in slaap komen van de adrenaline. Etentje hier, reunie daar, bakkie met hem, wijntje met haar. Overigens fiets ik de komende drie dagen met een grote bakfiets en 4 kinderen rond . Mocht je iemand zigzaggend over de Scheveningse wegen zien rijden, dan zal ik dat hoogswaarschijnlijk met mijn kroost zijn. We maken ons nu klaar voor de Parade. Kijken of we wat heerlijke poffertjes kunnen bakken. Ciao!

Hallo Nederland!

Goedemorgen vanuit Nederland. We zijn er. Na een totale vlucht van 27 uur (inclusief wat vertraging) en 5 uur stopover in Singapore kwamen we eregisteren een klein beetje vermoeid, maar erg happy op Schiphol aan. Een warm ontvangst van vrienden en familie. Na een goede kop Starbucks koffie kon ik er meteen weer even tegenaan. Dat het weer grauw en grijs was, kon de pret niet drukken. Mijn oudste zoon Storm vertelde overigens een aantal medepasagiers bij landing dat Nederland het paradijsland is. Gisteren werd dit alleen maar versterkt door een bezoekje aan de HEMA. Tja .. ik kon het niet laten. Storm liep naar de cassiere en vertelde haar luid en duidelijk hoe cool haar winkel wel niet is. Waarom heb ik het gevoel, dat ik de komende weken genoeg inspiratie en materiaal heb om mijn ervaringen met mijn kinderen in Nederland op te schrijven en met jullie te delen? Tot snel.

Pfff...nog eventjes

Even bijkomen. Kopje thee en dan zo mijn bedje in. Drie grote tassen staan gepakt. Klaar voor de grote reis naar de andere kant van de wereld. Twee kindjes kunnen de spanning bijna niet meer aan. Mama heeft een partij wallen onder haar ogen van alle wasjes en andere klusjes die op het laatste moment nog even 'snel' gedaan moesten worden. Ik vind het goed zo. Terwijl ik dit bericht schrijf, spelen de All Blacks een wedstrijd tegen Ierland. De Haka wordt net gedaan en ik slik (zoals elke keer weer). Zo intens, zo emotioneel. Morgen vertrek ik naar mijn vertrouwde Nederland. Ondanks dat ik mijn kleinste ventje en manlief achterlaat, heb ik er ontzettend veel zin. Tot snel allemaal en ..... Aotearoa pas goed op mijn familie!

Kinderstress

De laatste dagen komt het onderwerp Nederland wel heel veel ter sprake. De reis naar het beloofde land komt zo dichtbij en de stress begint bij mijn oudste zoon toch enigszins toe te slaan. Opeens komt zijn fiets uit de garage en moet er veel gefietst worden rondom het huis. "Mama, ik moet oefenen met fietsen. Anders kan ik straks niet naar mijn vriendjes en vriendinnetje fietsen". Hmmm...hoe maak ik hem duidelijk, dat het levensgevaarlijk is de manier waarop hij fietst. Het idee dat hij roekeloos over de weg probeert te balanceren op een tweewieler. Zucht.... Ook verdiept mijn zoon zich ineens in Nederlandse leesboeken. "Mamaah, wat staat hier? Oh nee, ik kan echt geen Nederlands lezen. Ik kan niet eens mijn vriendjes voorlezen. Mama, ik moet meer Nederlands praten, want anders verstaan ze mijn straks ook nog niet". Kortom, we hebben met een behoorlijk gestresste negenjarige te maken. Als ik hem gisteravond in bed nog een kusje geef, zeg hij heel koeltjes: "Ik zeg het je nu alvast mama. Ik blijf straks in Nederland. Ik ga bij mijn vriendinnetje wonen, want echt mama, het leven is daar veel leuker". Nou daar deal ik later wel weer mee, denk ik bij mezelf. Ik denk (en hoop) dat hij na zes weken Europa weer verlangt naar dat saaie, maar oh zo mooie Nieuw Zeeland. Wordt vervolgd!

Gezellig mens!

Ondertussen weten de vaste lezers wel, dat ik niet alle ideale oermoeder instincten bezit. Ik maak mezelf niet erg populair op mijn blog, daar ben ik mij van bewust. Deze week werd ik er weer eens door mijn oudste zoon op geattendeerd. Sinds een paar weken zijn wij in het bezit van het spel Monopoly of zoals Storm het noemt "Monokoly". "Kom op mama, laten we nou samen Monokoly spelen. Waarom wil je het niet spelen? Oh wat vreselijk, ik heb dus een moeder, die niet met mij Monokoly wilt spelen" En daar komen de tranen. Laat ik jullie erop wijzen, dat ik nooit van spelletjes heb gehouden. Als kind was ik maar voor een paar spelletjes te porren. Als eerste Mens Erger Je Niet, dat ik trouw alle zomervakanties met mijn oma speelde tot ik er bijna scheel van keek. Daarnaast was ik ook wel redelijk actief met het kaartspel Eenentwintigen, maar alleen met mijn oom uit Amsterdam. Hij zette namelijk altijd guldens (en op zeer goede dagen vijfgulden munten) in. Mijn oom won niet vaak en ik werd bijna slapend rijk. Voor de rest was ik de enige in ons gezin, die standaard met een lang gezicht en pruillipje op oudjaarsavond aan de grote tafel verplicht moest deelnemen aan een familiebordspel. Onder het mom van gezellige familietaferelen, ik vond er werkelijk niks aan. Ja, ik geef het meteen toe. Ik heb er een klein traumaatje aan overgehouden. Nu speel ik echt wel spelletjes met mijn kinderen. Ik speel memory of kwartet (volgens Storm, omdat deze snel afgelopen zijn) en ik sta altijd in de startblokken om verstoppertje of tikkertje buiten te doen. Voor de rest hebben we een papa in het gezin, die wel van boardgames houdt, dus de taken kunnen goed verdeeld worden. Nu is mijn zoon over een paar weken in Nederland, dus als iemand gezellig met hem het welbekende straat-en geldspel wilt spelen? Hij is er helemaal klaar voor!

Komediant

Het is zaterdagochtend. Ik kijk op mijn wekker, die 7:45 uur aangeeft. In de keuken hoor ik wat geroezemoes. Naast mij is een lege plek in bed. Tom is vanochtend om 4 uur vertrokken om 2 dagen in Raglan te surfen. Het geluid uit de keuken klinkt als het uitruimen van de vaatwasser. Net op het moment als ik mijn bed uit wilt stappen, komt mijn oudste zoon met een een grote glimlach de slaapkamer binnen. "Zo mama, een lekker ontbijtje voor jou, toast met jam" zegt hij trots. "En ik heb de afwasmachine ook al opgeruimd". "Wat een verwennerij" roep ik hem toe en geef hem een dikke kus op zijn wang. "Ja mama, ik weet dat het af en toe heel zwaar is met twee kleine kinderen om je heen. Ik zal je daarom helpen". Ha ha ha mijn kleine komediant. Mijn zaterdag kan niet meer stuk.

Zand

Als ik even hardop denk, dan speelt zand al bijna 20 jaar een grote rol in mijn leven. Mijn gedachte gaat even terug naar de begintijd van mijn strandleven half jaren '90, toen ik in een groot studentenhuis in Scheveningen vlakbij zee woonde. Het huis waarvan de meeste van de dertig bewoners surften of andere activiteiten op het strand deden en dat we op jaarbasis kilo's zand mee naar binnen namen. Vervolgens kochten Tom en ik onze eerste huis in Scheveningen en ook dit schattige paleisje (vlakbij zee) kreeg het zwaar te verduren. Zand, veel zand, dag in dag uit kwam er binnen en de mooie houten vloer zag je per dag aftakelen. Toen er een kindje in het gezin kwam, werd het zandverhaal er niet minder op. En nu jaren later heb ik nog steeds bergen zand dat dagelijks binnenkomt. Uit tassen, surfpakken, broeken, broodtrommels, handdoeken en zo kan ik een leuk A-4tje volschrijven. Ondanks dat ik zielsveel van het strandleven houd en echt niet zonder kan, ben ik die rode draad in ons leven, het zand, wel eens beu. Gewoon een dagje geen bezem of stofzuiger door het huis. Misschien dat ik een zandvrije zondag in dit gezin kan voorstellen. Ik ga het gewoon in de groep gooien. Ik denk dat het een onmogelijke missie is, maar het is het proberen waard.

Have a lovely weekend!