Tijd van babies, tijd van scheidingen.

Een aantal jaren geleden zei een vriendinnetje tegen mij "Ja Kaar, dit is de fase waarin iedereen babies krijgt. Straks komt de fase dat we praten over echtscheidingen". Op dat moment vond ik dat een loze opmerking en ik dacht nou nou dat zal wel meevallen in onze vriendenkring. Misschien een naïeve gedachte, maar helaas kreeg deze vriendin gelijk. Het is een pijnlijke constatering, want in deze fase van mijn leven gaan goede vrienden in relaties uit elkaar. Het maakt het nog verdrietiger als er kinderen bij betrokken zijn, wat in de meeste gevallen zo is. In sommige situaties zijn het slopende taferelen, waarbij je hoopt dat ze toch in goede harmonie verder kunnen leven. Simpelweg om de reden dat het leed voor kinderen achterwege blijft. Vaak blijkt dit niet te kunnen en dat is verschrikkelijk. Geforceerde afspraken die gemaakt worden waar niemand blij van wordt. Nu zijn Tom en ik beide een product van gescheiden ouders en in beide gezinnen waren er de moeizame ontwikkelingen. Natuurlijk heeft dat ons getekend, maar wij zijn ook het levende bewijs dat wij (als kinderen van gescheiden ouders) in staat zijn een mooi en liefdevol gezin te hebben en te onderhouden. Juist dit laatste geef ik dan maar als troost mee aan mijn dierbare vrienden, die worstelen met het verdriet dat zij hun kinderen aandoen. Tenslotte zijn wij ook goed terecht gekomen. Sterk en dapper.