Storm, the human tornado

Lieve schat, kijk mama nog eventjes aan. Zul je goed eten en goed luisteren? En let je op dat je ook goed je tanden poetst? Je kunt ons altijd bellen, dat weet je wel. En je weet ook dat mama heel veel van je houdt. Ja okay, ik zal gaan. Heel veel plezier. Ik spreek je snel. Dag liefie. Daar gaat mijn oudste zoon. Met een grote tas en rugzak volgt hij samen met zijn groepsgenootjes de begeleiders, die hun de slaapplekken voor de komende weken laten zien. Vandaag is de dag dat mijn oudste zoon van negen jaar oud vijf weken lang naar Health Camp gaat. Je leest het goed, vijf volle weken. Healthcamp is een organisatie, die kinderen met allerlei soorten achtergronden en (gedrags)problemen een programma laat volgen om samen met hun ouders te werken aan een goede gezondheid en ontwikkeling van het kind. Mijn zoon Storm heeft ADHD (attention deficit hyperactivity disorder). Oftewel Altijd Druk Heel Druk. Oftewel vaak door de maatschappij gezien als vervelende, drukke, oostindisch dove kinderen. De diagnose van Storm is ongeveer 4 jaar geleden vastgesteld, maar nog steeds heb ik moeite met het benoemen van mijn zoon's afwijking. Ja het is een afwijking of zoals de artsen zeggen, een handicap. Laten we zeggen dat het begrip ADHD aardig ingeburgerd is tegenwoordig en dat heel veel drukke kinderen deze stempel krijgen. Of het terecht is of niet, daar kan ik niet over oordelen, maar het heeft in mijn ogen een hele negatieve en vervelende associatie. Na een lange weg van alternatieve geneeswijze en diverse dieetprogramma's besloten we uiteindelijk medicatie te gaan proberen. De welbekende Ritalin pil dat noch een leerpil noch een wonderpil is. De medicijnen, die Storm dagelijks slikt, helpt hem beter te focussen, zodat hij met name op school zijn werkjes kan doen. Als moeder wist ik vanaf de geboorte al dat dit mannetje anders was dan anderen. Hij heet tenslotte niet voor niets Storm. Hij is onze human tornado, die overal en bij iedereen een indruk achterlaat. Ik kan ondertussen een boek schrijven over dit ontwapenende, oprechte, mooie, gevoelige en zeer uitbundige kereltje. Mooie en verdrietige anekdotes, pijnlijke diepe dalen, maar ook fijne, bijzondere pieken. Eenzame momenten als ouder door onbegrip of onwetendheid in de maatschappij. Het is een vreemd gevoel dat ik moeilijk kan beschrijven nu hij voor het eerst in zijn leven ergens logeert langer dan een paar dagen zonder een van ons. Ik voel me leeg, verdrietig en dubbel. Maar dan denk ik weer aan vanmiddag. Ik zie zijn stralende ogen en zijn grote glimlach. Mama ga nou maar. Ik ben okay. Ik red mij prima hier. Hij kijkt mij aan, slaat zijn armpjes om mij heen en geeft mij een dikke kus. Bye bye nou, tot snel! En weg is die.