First fulltime job

Vanochtend breng ik onze volle vuilniszakken naar de verzamelplek van de dump een paar kilometers verderop. Nee, vuilnis wordt hier niet voor de deur opgehaald. Daarvoor wonen we te ver buiten de bewoonde wereld. In de stromende regen staat de vuilniswagen met de stoere mannen en een vrouw alle zakken in de wagen te laden. Respect voor deze mensen. In weer en wind, dag in dag uit, alle zooi van de medemens opruimen. Ineens gaat mijn gedachte terug naar de tijd dat ik als net afgestudeerde de baan als intercedente bij Randstad Uitzendburo aannam. Mijn eerste fulltime job na het behalen van mijn diploma. Ik zag het al helemaal voor me om elke dag in een mooi pak naar mijn werk te gaan, want die gedachte ambieerde ik al jaren. Overigens was die droom na een week compleet omgeslagen naar een sterk verlangen van het dragen van versleten jeans en gympen. Ik kreeg de afdeling industrie in Den Haag centrum onder mijn hoede. Nou niet echt de meest gemakkelijke branche. Ik had niet te dealen met secretaresses. Nee, mijn gemiddelde uitzendkrachten waren mannen (lees; ruige Hagenezen) die mij af en toe flink aan het uittesten waren. Zo was een van mijn taken, dat ik een keer per week s'ochtends vroeg om 5 uur mijn gezicht moest laten zien bij de grote zuivelfabriek in Wassenaar. Ik was het aanspreekpunt van mijn uitzendkrachten en geloof me, dat ging niet altijd zonder slag of stoot. Toch kon ik redelijk mijn mannetje staan en al snel waren het stoere mannen met een klein hartje. Op een dag kwam er een aandoenlijke man op kantoor aan mijn buro zitten met de dringende vraag of ik werk voor hem had. Hij stelde zich voor als Leo en hij gaf meteen trots zijn kaartje. Op het kaartje stond zijn volledige naam en adres en op de achterkant stond zijn beroep vuilnismam groot en dik gedrukt. Verkeerd gespeld, maar ik heb er nooit wat over gezegd. Leo was een geschikte kandidaat op het juiste moment, want ik had een vacature als vuilnisman beschikbaar. Een paar dagen later stond Leo achterop de wagen en kreeg ik regelmatig HEEEY KAAARINNN te horen als ik zijn wagen met de fietst in de stad passeerde. Altijd gezellig. Leo bloeide helemaal op in zijn nieuwe functie. Helaas ging het later bergafwaarts met hem, want Leo bleek een grote zwak voor het gokken te hebben. Ook herinner ik mij uitzendkracht Raoul, die ik jaren later nog een keer tegenkwam in de stad tijdens het winkelen. Raoul rende mij in een snel tempo voorbij, draaide zich om, riep mijn naam, gilde gedag en rende vervolgens hard door. Hij werd achterna gezeten door twee politiemannen. Hmmm...ook Raoul was niet echt verder gekomen. Mijn carriere bij Randstad was uiteindelijk van korte duur. Ik vond het B*tch gehalte erg hoog onder de collega's en ik kreeg een ander aanbod bij een gaaf bedrijf. Mijn laatste uren bij Randstad was op een vrijdagmiddag tijdens de wekelijkse borrel. Opeens kwam er een grote groep mannen binnen en gingen voor mijn buro staan. Het waren mijn uitzendkrachten, waar ik ondertussen toch een goeie band mee had opgebouwd. Ik kreeg een LP van Madonna met de titel Like a Virgin overhandigd (CD tijdperk was al lang begonnen, maar dat even terzijde). Enigszins verbaasd met de keuze van het kado schrok ik op toen zij vervolgens uit volle borst het desbetreffende nummer voor mij gingen zingen. Ik heb nooit helemaal begrepen, waarom ze juist dit nummer voor mij hadden gekozen, maar ik nam wel met een warm gevoel afscheid van mijn ruige Haagse makkers.