Koekje van eigen deeg

Vorige week bel ik mijn vriendin in Nederland en vertel haar dat mijn oudste zoon Storm zo ontzettend verdrietig is. Hij is ontroostbaar, aangezien zijn vriendje Luka deze week in het vliegtuig stapt met zijn ouders om in Engeland een nieuw bestaan op te bouwen. Het is hartverscheurend, want Storm heeft nou eenmaal niet zo snel vriendjes. In zesenhalf jaar tijd dat wij nu in Nieuw Zeeland wonen, heeft Storm drie vriendjes gehad en telkens wanneer er een klik is en/of vonk overslaat, dan krijgt hij te horen dat ze gaan verhuizen. Toch optimistisch zeg ik tegen mijn vriendin "Wie weet komt Luka wel snel weer terug. Misschien vinden ze hun draai niet daar in Engeland". Waarop mijn vriendin gevat zegt "Ja Kaatje, die gedachte had ik ook toen ik op Schiphol zes jaar geleden afscheid van jullie nam. Ik wacht nog steeds!" Okay, die zit en gatsie ze heeft nog gelijk ook. Daar kan ik het weer even mee doen voor vandaag.