Het onderstaande verhaal is op waarheid gebaseerd. Niets van de feiten zijn verdraaid of sensatiegericht. Het is de nachtmerrie van iedere moeder. Mijn nachtmerrie heet Storm.
De zoveelste ochtend, die rustig begint in het kalme dorpje Raglan. Storm is lief aan het spelen en ik ben wat klusjes aan het doen in huis. Net voordat ik besluit te gaan douchen, hoor ik Storm vanuit de eetkamer roepen dat hij vast zit. Storm zit zo vaak vast, dus ik schenk er geen aandacht aan. Vastzitten, vallen, hoofd stoten, dat zijn de dagelijkse ritueeltjes van mijn zoon. Opeens vind ik Storm's stem toch enigszins paniekerig overkomen en ik besluit een kijkje te nemen. Storm zit inderdaad vast! Zijn kleine lichaampje heeft hij schijnbaar door een stoel gewurmd en hij kan er niet uit. Ik probeer hem te helpen, maar zijn hoofd past niet door het gat laat staan zijn onderlichaam. Hoe krijgt hij dit in godsnaam weer voor elkaar en hoe krijg ik hem eruit? Rustig blijven Kaat. Het is warm en ik merk dat Storm een beetje begint te hyperventileren. Wat ik ook probeer, ik krijg hem gewoon niet uit dat gat. Wat moet ik doen? Zijn nekje ligt in een rare positie. Er zijn geen buren waar ik naartoe kan rennen en ik durf hem in deze toestand ook niet alleen te laten. Bij mij schiet nu toch ook redelijk de stress toe. Ik probeer met de ene hand Storm rustig te houden en met de andere hand grijp ik naar de telefoon en bel 111, de alarmcentrale. Op het moment dat ik ophang, hoor ik de sirene van de ambulance al gaan. Het voordeel van een klein dorp denk ik meteen. Ondertussen probeer ik mij op Storm te focussen en zeg tegen hem dat de ambulance er snel zal zijn. "Hoor maar". Alle afleiding is goed. Bij aankomst van de ambulance blijkt dat ook de twee chauffeurs hem niet kunnen helpen. De brandweer moet komen. Tuurlijk, de brandweer. Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht. Zij kunnen de stoel bewerken. Nog geen minuut later hoor ik de keiharde sirene van het brandweergebouw door het dorp gaan. "Nou Storm, nu komt de brandweer". En ja, in een mum van tijd staan er vijf brandweermannen in mijn woonkamer en lig ik ondertussen met mijn kind in een zeer ongelukkige positie. Op dat moment realiseer ik mij voor het eerst dat ik nogal schaars gekleed ben. Ik lig in mijn ondergoed met mijn gestreepte Pippi Langkous sokken bij Storm. Ik hoor die mannen al denken weer zo'n geflipt figuur uit Europa. De brandweermannen kijken bedenkelijk naar de gehele situatie en stellen voor de stoel voorzichtig uit elkaar te trekken. Nog best een spannende operatie gezien de hyperventilerende staat van Storm en de houding van zijn hoofdje, dat er zo kwetsbaar bij hangt. De operatie verloopt goed en Storm is snel bevrijd. Hij rent in mijn armen en laat me niet meer los.
Die avond ga ik naar mijn werk (de pub in Raglan) en merk ik meteen dat ik het gesprek van de dag ben aan de bar. Iedereen is op de hoogte is van het incident. Raglan is inderdaad een klein, gezellig dorpje. Dat heeft veel voordelen, maar na vandaag merk ik, dat het ook een nadeel kan zijn. Blozend kom ik de avond door en ik weet dat dit verhaal mij nog lang zal blijven achtervolgen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten