Hypochonder

Hypochondrie: ziekelijke overdreven bezorgdheid voor de eigen gezondheid

De zoveelste verrassende onthulling over mij, ik ben een behoorlijke hypochonder. Al mijn hele leven lang. En wanneer ik vandaag te horen krijg dat de uitslag van mijn uitstrijkje goed is, dan valt er een grote last van mijn schouders. Dat ik twee weken moet wachten op zo'n uitslag is voor mij een crime, want elke dag spookt er weer een nieuw scenario door mijn hoofd met what if... Niet gezond dus, I know. Nu was ik vroeger al een drama queen met name voor onze huisarts in het dorp waar ik opgroeide. Ik kwam regelmatig (voor zeer ernstige problemen) bij hem aankloppen. Het feit dat mijn beste vriendinnetje een medische encyclopedie in de boekenkast had staan, hielp niet echt om van mijn ziektevrees af te komen. Had ik weer een zoveelste kwaaltje ontdekt, dan bestudeerde ik eerst bij haar de gezondheidsbijbel en daarna ging ik regelrecht naar mijn huisarts. "Nee dokter, ik weet het zeker, ik heb longembolie" of  "Ik begrijp er niks van dokter.Ik werd vanochtend wakker en ik had zomaar een rib los zitten. Kijk nou, ik kan hem helemaal bewegen. Ik denk dat ik geopereerd moet worden. Wat zegt u? Een zwevende rib? Nou nee, daar heb ik nog nooit van gehoord". Later heb ik wel eens gedacht, dat mijn huisarts elke keer na mijn bezoekjes compleet in de lach schoot. Op mijn patientenkaart stond vast dik gescheven: Wat een feest als die kleine Karen weer is langsgeweest. Nu ben ik door de jaren heen wel aardig opgeknapt en is mijn vrees voor ziektes niet meer zo groot. Toch hoop ik dat mijn kinderen deze kronkel niet van mij erven, want het is echt geen pretje. Al zouden gevallen zoals ik wel extra jeu aan het beroep van huisartsen geven.