Karen, de Friese schaatskoningin

Een week geleden fietste ik nog in Friesland. Het was zo'n Nederlandse waterkoude ochtend en ja mijn hart ging sneller kloppen toen een dun laagje ijs zich op de vaart in het dorp had gevormd. Het Friese dorpje waar mijn moeder  nu nog steeds woont, maar waar ik een groot deel van mijn jeugd heb doorgebracht. De kou en het ijs brachten mij die ochtend terug naar vroeger. De jaren, dat ik als klein meisje op mijn rode fietsje behoorlijk wat kilometers maakte om op het meer ver buiten het dorp te schaatsen. Die koude winters eind jaren 70, waarin mijn grote liefde voor schaatsen werd geboren. Eerst begon ik met een stoeltje als steun, maar al snel kon ik zelf schaatsen en kreeg ik mijn eerste echte noren. Excuus voor degene die ik nu beledig, maar schaatsen op natuurijs doe je op noren. Dat is gewoon de regel. Tja....en daar ging ik dan, elke winter weer, dag in, dag uit, in mijn eentje dat ijs op. Zo langzamerhand ontwikkelde ik mijn eigen stijl met beide handjes op de rug. Jaren later deed ik wel eens mee aan lokale schaatswedstrijden en hoewel ik nooit de gouden plak won, behaalde ik wel zilver of brons. Ik werd groter, mijn noren werden groter, maar ook de afstanden en dromen werden groter. De droom om misschien ooit een Elfstedentocht te schaatsen? Ik kon mezelf dan ook niet weerhouden om de vaart op te gaan en flink wat kilometers te maken. Klunend over het bevroren gras om de sluishindernissen te passeren en genietend van die koude wind in je gezicht met die wazige witte winterlandschappen, die voorbij kwamen. Een enorm gevoel van vrijheid, dat helaas regelmatig verstoord werd door mijn gillende moeder, die uit haar auto hing en mij langs de vaart passeerde. Hele serenades kreeg ik dan te horen hoe gevaarlijk het toch wel was om roekeloos in mijn eentje over dat natuurijs te schaatsen. Nu zit ik in Nieuw Zeeland en zou ik niet eens weten waar mijn mooie noren zijn gebleven. Ik besef dat mijn oudste zoon van acht nog nooit op natuurijs heeft gestaan. Mocht er eerdaags weer 'stevige' natuurijs in Nederland gevormd zijn, ga dan even die plas op. Al doe je het gewoon even voor mij. En wie weet worden dan eindelijk weer die legendarische Friese woorden "It giet oan!" uitgesproken voor een geweldige Elfstedentocht.