Never a dull moment

Het komt niet vaak voor, dat we aan het eind van de dag besluiten ergens onderweg met onze kinderen een hapje te eten. Gewoon uit financiele overwegingen, maar ook aangezien we meteen met een complete fanfare ergens binnenkomen. Onze kinderen zijn nou eenmaal niet van die voorbeeldige kindjes, die rustig aan een tafeltje gaan zitten kleuren of een boekje lezen. Degene, die zegt dat deze type kinderen niet bestaan, geloof me, ze bestaan wel. Ik ben ze al heel vaak tegengekomen en ze geven mij altijd een vervelend gevoel. Waarom kunnen zij dat wel en de onze niet? Onze monstertjes zijn overal altijd duidelijk aanwezig, druk, niet verlegen en ik kan rustig nog wat kritieke punten toevoegen aan het lijstje. Nu wil het zo zijn, dat we gisteren het ideale restaurantje hebben gevonden. Een half uurtje rijden hier vandaan. Alles ruim opgezet, gezellige entourage en jawel...een complete speelhoek voor de jonge gasten. Onze kinderen duiken meteen de hoek in en Tom en ik kunnen gezellig samen rustig wat drinken. Het voelt nota bene nog romantisch aan ook. Het eten is heerlijk en we gaan allemaal anderhalf uur later tevreden naar huis. Onderweg voel ik mij toch wat misselijk worden en de gedachte van buikgriep (waar Mikki net van is bijgekomen) schiet even door mijn hoofd. Het zal toch niet? Een uur later hang ik boven de wc en verdere details bespaar ik je. Zucht...wat een domper deze aflsluiting van zo'n gezellige dag. Nu een halve dag later lig ik zwakjes in bed dit te typen. Ik ben aan de betere hand, maar voorlopig voor mij geen etentje. Ik pas even.