Mijn vriend de Sint

Ja ja, ik ben op de hoogte hoor. Sinterklaas en zijn pieterbazen zijn weer in Nederland. De foto's van de drie A-prinsesjes in Scheveningen met Sint heb ik online gezien en ook op Facebook vliegen de foto's van de aankomst van goedheiligman me om de oren. Sinterklaastijd associeer ik altijd met gezelligheid en veel snoepgoed. Ik ben gek op marsepein en in deze periode eet ik mij er altijd misselijk aan, want wat is de Sint toch gul voor die lieve Karen. Sinterklaas staat voor mij ook voor jeugdsentiment. Die lieve meneer met die lange witte baard was jarenlang mijn allerbeste vriend. Zijn schimmel beloonde ik jaar in jaar uit trouw met heel veel wortels en hooi. Ik zong uit volle borst de mooiste Sinterklaasliedjes, wanneer ik mijn schoentje bij de grote open haard zette en mijn motto luidde: hoe harder ik zing, hoe beter hij mij kan horen. De spanning kon ik dan vervolgens bijna niet aan als ik naar bed moest. Ik probeerde de hele nacht wakker te blijven om te horen of de schimmel op ons dak liep. De volgende ochtend rende ik dan als een speer naar mijn schoen toe en beweerde iedere keer tijdens het ontbijt dat ik het paard en de piet zeker gehoord had die nacht. Zo gingen er jaren voorbij, totdat er op een dag een telefoontje voor mijn moeder kwam. Het was mijn meester, die het dringende verzoek had, om de bijna 10-jarige Karen alsjeblieft te vertellen dat Sinterklaas niet bestond. Mijn meester vond het namelijk hartverscheurend, dat ik (samen met een ander jongetje) het bestaan van de Sint in de klas verdedigde. Hij was bang dat we gepest zouden worden. Dus mijn moeder besloot mij op een avond in een serieus gesprek te vertellen dat die lieve Sint niet bestond. Ik weet dat moment nog als de dag van gisteren. Mijn wereld stortte compleet in. Tranen met tuiten en zoveel ongeloof. "Vraag het dan maar aan je grote broer" zei ze wanhopig en dat deed ik. Mijn broer kon mijn verdriet niet aanzien en vertelde dat mama een fabeltje had verteld. "Natuurlijk bestaat Sinterklaas!". Hoe verwarrend kan een kinderleven zijn? Ik besloot toen om dat jaar voor de laatste keer heilig in mijn baard vriend te geloven. Nu wordt Sinterklaas niet in Nieuw Zeeland gevierd, maar elk jaar probeer ik toch een klein beetje de Sint in dit gezin te betrekken. Zo zetten de kinderen een keer hun schoen en de sinterklaasliedjes worden in deze tijd veel gedraaid. Vanochtend vraagt mijn oudste zoon hoe het toch mogelijk is dat Sinterklaas de verlanglijstjes van de kerstman in huis ophaalt. Ik antwoord meteen gevat dat alle deuren hier nooit op slot gaan en dat hij zo even naar binnen kan lopen. Hij knikt bevestigend. Ik zie zijn grote, trouwe ogen met die lange wimpers en ik denk, geloof jij nog maar lekker in Sinterklaas en Santa Claus. Je moeder begrijpt je als geen ander!