Me, myself and I

Van de week belt een vriendin mij of ik zin heb in een avondje bioscoop. Natuurlijk. Gezellig. Heb ik even nodig. Tom zorgt dat hij op tijd thuis is. Net, voordat ik klaar ben om te gaan, belt de vriendin af. Ze redt het niet i.v.m. een uitgelopen werkbespreking. Dilemma. Ga ik wel of ga ik niet alleen? De bioscoop is namelijk niet om de hoek (zoals in Scheveningen wel het geval was). Het is een 40 minuten autotrip. Ook moet ik in het donker terugrijden, wat ik niet altijd een pretje vind in dit land. Je hebt een hoop gevaarlijke rijders op de weg en veel wildlife. Ik kom altijd snikkend thuis als ik een possum of egel heb aangereden. Tom zegt dat ik gewoon moet gaan en ik denk, ach waarom niet. Ik neem Cruz, mijn trouwe viervoeter, mee wat eigenlijk een ingeslopen gewoonte is geworden. Op weg naar de bioscoop denk ik terug aan een gesprek dat ik jaren geleden had met een collega. Hij begreep niet dat ik af en toe in mijn eentje naar de film ga of alleen een bakkie doe op terras. Ik was verbaasd. Iedereen doet dit toch wel eens? Of ben ik nou zo anders? Het is juist heerlijk om gewoon soms alleen er op uit te gaan. Totale ontspanning, want je hoeft met niemand rekening te houden. Na de film rijd ik terug naar huis. Ineens heb ik drang om mijn vriendinnetje in Nederland te bellen. Mijn maatje met wie ik zoveel bioscoopstoelen heb versleten. Er komt een gevoel van verlangen naar boven. Ik zou zo graag met haar onderuitgezakt samen popcorn etend onze "Titanic" film kijken. Hmmm...ik geloof dat ik genoeg 'alleen' momentjes heb en juist behoefte heb aan gezelschap.