Dagje Auckland

Van de week krijg ik een mooi (verjaardags)kado van Tom, een nieuw fototoestel. Aangezien onze oude Nikon  wat gebreken begint te vertonen, vond Tom dat het tijd was voor een nieuw toestel. Helaas was ik de volgende dag teleurgesteld met de kwaliteit van deze Canon powershot camera. De foto's vind ik flets en overbelicht. Ik verander de instellingen voortdurend, maar ik krijg niet wat ik wil. Dan maar ruilen voor een andere: zegt Tom. Je moet je dan even voorstellen dat ik een ritje van 1,5 uur moet maken. Wat doe je dan? Dan maak je er een gezellig dagje uit van, omdat mijn moeder er nu ook is. Dan vertrek je op tijd om nog wat aan de dag te hebben. Ik kan je vertellen dat dat altijd een hele klus is met een man en zoon die op tijd staan s'ochtends om naar werk en school te gaan en 2 kleintjes die voortdurend aan je been hangen. Om half 9 zitten Oma en de 2 kindjes in de auto en rijden we naar Auckland. Vlak voor we de grote stad naderen, rijd ik op de snelweg bijna een moedereend met heel veel waggelende kleintjes aan. Mijn maag draait om en ik bid dat ze gauw de andere kant op lopen. Ik ben compleet van slag. Na een kop koffie bij de Starbucks ben ik weer redelijk aanspreekbaar en gaan we mijn toestel omruilen. De manager van het filiaal begrijpt deels mijn klacht, maar verzoekt mij een beetje te experimenteren met dit toestel. Ik geef het een kans. Na een paar uur ben ik er klaar mee. Dit toestel is niet goed. Het voldoet niet aan mijn eisen. Bij het terugbrengen krijg ik geen geld terug, maar moet ik het doen met een giftvoucher. What the f***! Ik ben dus genoodzaakt iets anders in deze winkel te kopen. Zwaar geirriteerd loop ik naar de auto. Ben er klaar mee voor vandaag. Ik rijd achteruit en draai de auto net te vroeg, waardoor ik een stilstaande auto raak. Schade. Tuurlijk. Geen eigenaar te bekennen. Briefje met mijn nummer en excuses onder de ruitewisser. Thuis aangekomen schenk ik mezelf een grote glas wijn in. Proost Mam, dit gaan we volgende week nog een keertje rustig overdoen.